روز مرد نزدیک است نه روز جنس مذکر؛ که روز مرد... و عجیب جناسی دارد این واژه با درد... گویی که از جنس همند این دو...
مرد که باشی درد می کشی و از پا نمی افتی...
مرد که باشی درد دیگران حتی در دوردست ها به دردت می اندازد...
مرد که باشی، بزرگی، عزیزی، قابل احترامی و همه اینها را مرهون عظمت دردهایت هستی...
تو همان اندازه مرد هستی که به آن بزرگ مرد، آن یگانه مرد روزهای پر از درد، شباهت پیدا کنی...
به او که جان خود را با جان پیامبرش به اصطلاح خودمان، طاق زد!
به تنها امیرالمومنینی که برای غصب کردن حقش، دست بسته به خانه ی خدا برده اند، هم او را که مولود خانه ی خداست...
می بینی اینها چقدر درد دارد؟؟؟
بی جهت نیست که روز تولدش، روز "مــــرد" نامیده شده است.
پ.ن1: حق نیست روزش هم بیاید و از او نگویم... شجاع ترین مردان، پدران هستند... پدران دلسوز و زحمتکش، پدرانی که به اندازه قلب دریایی شان، گمنامند. پدرانی که هریک به تنهایی بهترینند... روزتان مبارک...
پ.ن2: باشه به وقتش :)
